جایگاه انتقاد در مسئولین

• حضرت امام صادق (علیه السّلام):
•  بهترین و محبوبترین برادران من کسی است که عیوب مرا به من اهداء کند و نقائصم را تذکر دهد.

منبع: تحف العقول ص366

انتقاد  در فرهنگ لغت به معنای  - خالص کردن -  جدا کردن خوب از بد - خرده گرفتن -برشمردن درستی ها و نادرستی های یک موضوع  می باشد اما در جامعه و کشور ما متاسفانه منظور از نقد یعنی فقط تمام نواقص دیده شدن اما در همین بین هم  کسانی  هستند که از سر دلسوزی و دغدغه مندی انتقاد می کنند چه در مسائل زندگی شخصی و چه پیرامون مسائل اجتماعی و کلان کشور.(امام خمینی(ره):مردم ولی نعمت ما هستند)

انتقاد کردن در عصر ما دچار یک بیماری فرهنگی شده است به طوری که نه تنها انتقاد در عموم مردم ما خوب فرهنگ سازی نشده بلکه متاسفانه جایگاه انتقاد و انتقاد پذیری در مسئولین کشور ما هم یک امر نسبتاً ناپسند و غیرقابل تحمل است، از این نکته هم نباید غافل ماند که متاسفانه بعضاً‌ جای نقد با تخریب عوض می شود که این هم امری بسیار ناپسند و بدور از منطق هست که بارها حضرت آقا بدان اشاره داشته اند:گاهی یک چیز کوچک را بزرگ می کنند، گاهی یک چیزی که نبوده، به عنوان یک حقیقت مسلم جلوه می دهند. اینها البته هست. این، تخریب است لیکن در کنار اینها، نقد هم وجود دارد. نقدهای مصلحانه و خیرخواهانه. گاهی از سوی دوستان شماست، گاهی حتی از سوی کسانی است که دوست شما و طرفدار شما هم نیستند. khamenei .ir

این نکته را هم نباید فراموش کرد که هرجا  انتقاد و نقدی پیرامون مسئولین بوجود می آید کافیست که انتقاد کننده هم سو و هم جهت و هم خط مسئول محترم ما نباشد و یا اینکه نقد انتقاد کننده منافع شخصی و حزبی مسئول مورد نظر را هدف قرار داده باشد، به گونه ای جوسازی و حتی با انتقاد کننده برخورد می شود که گویا کافری را در جامعه ی اسلامی شناسایی نموده اند و درصدد حذف شخصیتی و شاید هم حذف فیزیکی آن برایند.(خدا رو شکر حذف فیزیکی هنوز به ایران راه نیافته است) 

متاسفانه امروزه مسئولین مملکتی ما آنقدر از نقد و انتقاد عصبانی می شوند که یادشان می رود  جزء مسئولین  نظام اسلامی هستند و باید اخلاق و رفتار و کردارشان هم همانند اسلام و هم طراز انقلاب اسلامی باشد و جاذبه و دافعه ی حضرت علی (ع) را معیار عملکردشان قرار دهند.

حضرت آقا پیرامون نقد و انتقاد پذیری می فرمایند:گاهی به انسان یک نقدی می شود، یک عیبجویی یا انتقادی از انسان می شود که آن طرف نیز دوست آدم نیست که آدم به اعتماد دوستی او بخواهد بگوید که خوب، ما گوش می کنیم. نه، دوست هم نیست، اما دشمن هم نیست و دشمنی‏ اش هم ثابت نشده ولی نقد و انتقاد است. آن را هم حتی باید گوش کرد. شاید در خلال این نقدها حرفی وجود داشته باشد که به درد ما بخورد و باید به هر حال با سعه صدر برخورد بشود. khamenei .ir

سیره ی معصومین هم که مطالعه می کنیم اهمیت ویژه ای به انتقاد داده می شود به گونه ای که از انتقاد کننده  همانند بهترین برادر نام برده می شود، اما افسوس، آنقدر که تعریف و تمجیدهای بی خودی و تملق های هدف دار در جامعه ی ما رواج دارد که دیگر جایی به نقد و انتقاد نمی رسد و هرکس که طلایه دار انتقاد باشد به گونه ای با او برخورد می شود.

متاسفانه یکی دیگر از عواملی که باعث کنار زدن جریان مومن انقلابی در کشور می شود همین انتقاد است که آقایان ما-مسئول نما- با تمام انتقاد ها و منتقدین امنیتی برخورد می کنند و تحمل هیچ نظری مخالف نظر  خود و هم حزبی شان را ندارند و کاری هم به درست و یا نادرست بودن انتقاد ندارد بلکه همه را به یک دید می نگرند و هیچ چیز را جز تملق و چابلوسی نمی پسندند و جالب تر از آن این است که در سخنرانی ها و میتینگ های سیاسی شان دم از آزادی بیان می زنند و از وجود خفقان برای ابراز نظرات مخالف در بین مسئولین قبل از خودشان، صحبت می کردند.

همین مطلب در هشت دی نیوز