شهدا شرمنده اید!

چند مدتی بود، که توفیق خادمی زائرین شهدا را داشتم، و این نوشته اولین سیاه مشقی هست، که بعد از مدتی منشتر می کنم!

این سفر حدوداً بیست روزه، برایم بسیار بسیار زیبا و سازنده بود، چرا که بعضی از شعارها و مطالبی را که پای منبرها شنیده بودم و در کتاب ها خوانده بودم، به عینه دیدم، اتفاقاتی برایم و بعضاً برای دوستان خادمم اتفاق افتاد که به خاطر مسائلی باز گو نخواهم کرد.

شهید نظر می کند به وجه الله(امام خمینی ره)

بگذریم...

از شهدا می خواهم بنویسم

از شهدایی که گناه کردند!

از شهدایی که اشتباه کردند!

از شهدایی که بی خود جنگیدند!

درست است، شهدا اشتباه کردند و رفتند تا ما بمانیم و دروغ و ریا و میز ریاست!

شهدا گناه کردند و رفتند تا ما بمانیم و فقط  کوچه و خیابان محل مان را به نامشان کنیم، شهدایی که نیاز نبود بجنگند، می رفتند و به زندگی شان می رسیدند، چرا که برای دفاع از اسلام و ایمان و عفت و ناموس رفتند ولی در این جا همه چیز موجود است به جز موارد بالا...

شهید و شهادت مسئاله ای نیست که فقط احساس انسان را درگیر خود کند بلکه بر عکس تمام منطق های عالم را در خود ذوب می کند.

با خود فکر می کردم که چگونه آن ملتی که آن گونه صفا، ایمان، خلوص و هزاران صفات خدا دادی دیگر را در خود داشتند، به یکباره اینگونه شدند.

زمانی که مردمش برای حرف امام شان دست به هرکاری می زدند تا حرف رهبرشان بر زمین نماند، ولی در زمان ما کسی نمی داند که رهبر کیست؟!چه برسد به بیانات رهبر!!!

شهدا شرمنده اید از این همه بی حجابی و بدحجابی

شهدا شرمنده اید از این همه ریا و فریب و نیرنگ

شهدا شرمنده اید از اعمال و رفتار به ظاهر خودی ها

شهدا شرمنده اید از بعضی خودی ها

شهدا شرمنده اید که ما ایمان را به نان فروختیم

شهدا شرمنده اید که ما فقط نامتان را برای درو پست و مقام می آوریم

آری ما که سرمان بالا است، شرمندگی برای شهیدان است، چرا که ما وظایف مان را به نحو احسنت انجام دادیم ولی شهدا انجام ندادند.