طاقت یک بی عدالتی داور استرالیایی را هم نداریم چه برسد به...

جام ملت های آسیا برای ایران تمام شد و برای چهار دوره متوالی حذف شدیم، این بار در مقابل عراق،  شاید همه کسانی که در حال تماشای  فوتبال بودند، حدود 130 دقیقه(+وقت پنالتی) روی زمین سیر نمی کردند، با گل خوردن ایران کل حوزه تحت الشعاع منزل ما در سکوت بود و با گل زدن ایران گویی بمبی منفجر شده در محله و علی الخصوص منزل خودمان، این شرایط عمدتاً برای کل جامعه صدق می کرد.

حسابش را خودتان انجام دهید، یک خانه که فوتبالی تر بود، هیجان و فریادش بیشتر و خانواده ای هم اگر کمتر فوتبالی بود بازم هیجان و فریاد وجود داشت.

دقایقی که ایران به گل رسید شاید همه مان به بازی با کره و یک مرحله ی سختر فکر می کردیم، و همین که پولادی کارت زرد را از داور استرالیالی گرفت(تا حدودی می توانست کارت را ندهد) ولی همه مان به فکر بازی با کره بودیم که پولادی را بعنوان فولادی در چپ ایران نداریم(فولادی دو کارته شده بود) و مدام در حال افسوس خوردن بودیم، هرچند بیشتر، داور استرالیایی را محکوم می کردیم، شاید مقداری هم حق با ما بود.

بازی که کمی جلوتر رفت در دقایق حدوداً 40 این بار هم داور یک کارت زرد دیگر به پولادی داد و او را از زمین اخراج کرد، عمدتاً یک عصبانیت و یک تنفر و یک انزجار وحشتناکی، تمام کسانی که در حال تماشای فوتبال بودند را فرا گرفت و عمدتاً هم سمت و سوی این عصبانیت ها به سوی داور بود از این بی عدالتی!!

دیگر کسی به فکر بازی با کره نبود، همه حتی تمام بازیکنان داخل زمین هم از این امر-اخراج پولادی-شوکه شده بودند، هرچه که بازی جلوتر می رفت گویا بازیکنان و به تبعه آنان مردم هم ناامید تر و عصابنی تر از گذشته بودند.گل دوم را که ایران دریافت کرد، اوضاع بدتر شد و سکوت بیشتر فراگیر تر، اما کافی بود که داور استرالیایی را از نزدیک ببینیم!!!!هر چند این داور که کارنامه خوبی از قضاوت در بازی های ایران را نداشت و کی روش هم از انتخاب این داور ناراضی بود ولی AFC داور استرالیایی را برای این بازی انتخاب نمود.با مساوی کردن دوباره ایران تمام هیجان ها برگشت، شاید در این حین نه تنها عصبانیت عمده تماشاگران داور را نشانه رفته بود ولی این نکة را هم نمی توان نادیده گرفت که بسیاری از هواداران به سیستم دفاعی آقای کی روش بعنوان سکاندار تیم ملی انتقاد داشتند چرا که عمدتاً معتقدند بهترین دفاع؛حمله ست.داور که سعی داشت در حین بازی خطاهای 50-50 را به نفع ایران بگیرد ولی هیچ سودی نداشت و عصبانیت کی روش را می شد در چشمانش مشاهده نمود.

خلاصه با حذف شدن ایران از جام ملت های آسیا، نه تنها مردم عامل اصلی باخت ایران را ناداوری و بی عدالتی محض می دانستند بلکه از سیستم دفاعی کی روش هم انتقاد های جدی داشتند.

برای روشن تر شدن موضوع شاید این مثال خالی از لطف نباشد، شما یک تیم یازده نفره هستید به سختی تمام، یک گل زده اید و داور می خواهد نگذارد که شما پیروز شوید حسابش را بکنید به زور یک سانتریفیوژ شما را اخراج می کند و حتی اگر توان داشته باشد تمام بازیکنان دیگر را نیز اخراج خواهد کرد، چقدر عصبانی شدید!؟ و خیلی خونسرد هم دیگر سانتریفیوژ های شما را تهدید می کند، و می گوید کل انرژی هسته ای تیم تان باید تعطیل شود و شما هم هی دفاع می کنی و اصلاً توپ را در زمین آنها قرار نمی دهی، آخرش می شود حذف!!!

غیرت تان در این وسط می خواهد داور استرالیایی را هم از وسط نصف کند، یک کسی با پررویی تمام می گوید بازیکنان ایران در DNA خونشان هم دوپینگ وجود دارد، هرچند اگر سخنگوی رئیس داوران AFC بخواهد با کفاشیان (سخنگوی خنده فوتبال ما) در خیابان های ژنو قدم بزند، دیگر چه سودی دارد، بازی برد- برد را که ما باخته ایم، دیگر قدم زدن ما چه فایده ای دارد، دیگر خنده های ما چه فایده دارد.اصلی ترین کار که اخراج سانتریفیوژ چپ ما بود محقق شده بود، شما فولاد را نداشته باش، دیگر چکش به چه دردت می خورد.

ما که از قبل می دانستیم داور استرالیایی در قضاوتش علیه ایران سوت خواهد زد، دگر چرا دفاع می کردیم، مگر نمی دانیم بهترین دفاع؛ حمله ست، و باید حمله کرد و یک درصد هم از حق اصلی مان-برد-عقب نباید کشید، چرا که غیرت مان اجازه نمی دهد، ایرانی جماعت آن هم از نوع مسلمان انقلابی اش، بازی را با باخت عوض کندآن موقع اگر شما خوب بازی کردی و باختی مثل بازی با آرژانتین، بازهم برنده ای، آن موقع می شود گفت برد-برد نه الان!!که تو باخته ای و می خندی و می گویی برد-برد...